Jednym z najciekawszych środków wyrazu służących opisywaniu amerykańskiej rzeczywistości z perspektywy czarnoskórej mniejszości stała się w ostatnich latach ucieczka do filmowej awangardy. Sięgając po poetykę surrealizmu, twórcy takich przedsięwzięć jak „Atlanta” (2016–2018, AMC), „Uciekaj!” (2017, J. Peele) czy „Przepraszam, że przeszkadzam” (2018, B. Riley) komunikują absurdy istnienia w czarnej Ameryce. I choć na pierwszy rzut oka w „Pewnej nocy w Miami…” nie ma śladu po podobnym odrealnieniu, nad filmem reżyserki debiutantki Reginy King również unosi się nierzeczywista aura.

Przez ostatnie dziesięciolecia najbezpieczniejszą przystanią dla wszelkiej maści piratów była postsowiecka Rosja. Czerpanie materialnych korzyści z naruszania własności intelektualnej stało się tam uprawianym na skalę przemysłową intratnym biznesem, w który zamieszani byli w równej mierze bandyci, jak i milicjanci. W jurysprudencji kwestia ta pojawiła się dopiero w 1997 roku, a i wtedy żadne rozwiązanie prawne nie było w stanie nadążyć za rzeczywistością. Zmieniały się technologie, miejsca dystrybucji kaset VHS, płyt DVD i torrentów oraz gusta publiczności, ale jedna kwestia pozostaje niezmienna – w Rosji do dziś nie funkcjonuje powszechna świadomość istnienia praw autorskich.

Lou i Ruben, para ekscentrycznych muzyków koncertujących w amerykańskich klubach, musi zderzyć się z niespodziewaną utratą słuchu mężczyzny. Łatwo wyobrazić sobie tę historię w hollywoodzkim entourage’u, zbudowaną z wielu sentymentalnych klisz – walki o wystawiony na ciężką próbę związek, zachowanie dotychczasowego zawodowego status quo, przy jednoczesnym odnajdywaniu samego siebie w nowej rzeczywistości. Debiutujący reżyser Darius Marder rozgrywa jednak tę opowieść w półtonach, subtelnych rejestrach, w których rozedrgany emocjonalnie bohater, do tej pory nieustannie rezonujący z otaczającym go światem, zostaje zmuszony, by wsłuchać się we własny wewnętrzny głos.

Twórczość Giuseppe De Santisa nierozerwalnie wiąże się z neorealizmem. Formacja ta dominowała w drugiej połowie lat 40. w życiu intelektualnym i kulturze Włoch, zrewolucjonizowała oblicze kinematografii tego kraju i ogarnęła swoimi wpływami kino światowe. Rozwój i ekspansja neorealizmu oznaczają głębokie przemiany w świadomości filmowej lat 40. i 50.

John Williams bywa porównywany do wielkiego kompozytora epoki baroku – Georga Friedricha Händla. W Londynie, w którym spędził prawie pół wieku, Händel zaskarbił sobie powszechny podziw i zyskał status celebryty. To u niego zamawiano utwory mające uświetnić ceremonie dworskie i plenerowe, gromadzące wielotysięczną publiczność. Wszyscy znają co najmniej jeden z nich: po drobnych retuszach jego Hymn koronacyjny stał się oficjalnym hymnem Champions League. Podobnie Williams – w ciągu minionych 30 lat brał udział w dziesiątkach podniosłych ceremonii jako kompozytor, dyrygent, aranżer, a nade wszystko ikona muzyki amerykańskiej.

Chłopcy z paczki to swoiste kino dziedzictwa – dumne odkrywanie przed nowym pokoleniem queerowego DNA oraz ilustracja wielkomiejskiego życia codziennego gejów końca lat 60. Świeże spojrzenie na sztukę Crawleya polega więc na wiernym jej zaprezentowaniu, nie sprowadzającym się jednak tylko do estetyki retro. Ryan Murphy wraz z reżyserem Johnem Mantello przede wszystkim zdają się pytać: jak zmienił się świat, co udało się osiągnąć, a co wciąż jest do zrobienia?