Już po raz dziesiąty odbył się we Wrocławiu American Film Festival. Przez sześć dni (od 5 do 11 listopada) w kinie Nowe Horyzonty zaprezentowano w sumie 125 filmów (90 fabuł i 35 dokumentów), podzielonych na 15 sekcji, a uzupełniały je ciekawe wydarzenia towarzyszące: od tradycyjnych sesji Q&A z aktorami, reżyserami i producentami, po pierwszą edycję Silent Disco.

Supernowa to jasny i barwny obiekt powstały na niebie w wyniku eksplozji, który po jakimś czasie staje się niewidoczny. Tytułowa metafora kosmicznego wybuchu wyraźnie jednak kontrastuje z surowym realizmem opowieści Bartosza Kruhlika. Stanowi ona dość ponury obraz tragicznych dla lokalnej społeczności wydarzeń, które nieodwracalnie wpłyną na jej funkcjonowanie. Kosmiczną alegorię można więc raczej odnieść do samej konstrukcji filmu – oto obserwujemy zdarzenia, reakcje, układy i emocje krążące wokół wiejskiej, wydawałoby się prywatnej, katastrofy.

Gdy w 1997 roku Hongkong przechodził z rąk korony brytyjskiej pod rządy niedemokratycznej Chińskiej Republiki Ludowej, jego kinematografia była w poważnym kryzysie. Niespodzianie trudna transformacja stała się zaczynem artystycznego przebudzenia. Najlepiej te pełne niepewności dla mieszkańców Pachnącego Portu czasy uchwycił Fruit Chan, niezależny reżyser z nietypowym dla Hongkongu podejściem do realizacji filmów. Jego pięć dzieł z lat 1997‒2001 proponuje pięć odmiennych spojrzeń na złożoną tożsamość tego miejsca.

Pomimo zawartego w tytule wyznania wiary film Teoni Strugar Mitevskiej nie stanowi próby przeszczepienia idei Christian films w realia południowych Bałkanów. Przeciwnie, to zjadliwa i prowokacyjna krytyka tradycyjnego, religijnego porządku oraz sprzymierzonych z nim struktur władzy – patriarchalnej, ekonomicznej, państwowej. Właśnie ta buntowniczość, podlana sporą dawką ironicznego humoru i trafnością społecznych obserwacji, decyduje o jakości i świeżości filmu Mitevskiej.

ortret kobiety w ogniu to dzieło szczególnej urody. Celebruje kunsztowną strukturę dramatu kostiumowego, a przy tym odświeża zużytą dla niektórych konwencję melodramatu, która obarczona jest łatką infantylnego, tandetnego i wysoce emocjonalnego gatunku. Céline Sciamma, jedna z najbardziej przenikliwych rzeczniczek młodych kobiet (Chłopczyca [2011], Dziewczyna z bandy [2014]), po raz pierwszy wychodzi poza ramy współczesności. Tym razem namysł nad kobiecością i seksualnością, towarzyszący reżyserce od początku kariery, został osadzony w odległym zakątku XVIII-wiecznej Bretanii, w czasach, kiedy hierarchizacja relacji społecznych wynikała z twardych płciowych podziałów, a kobiety skrycie pragnęły emancypacji.

Bohaterami „Niech stanie się światłość” są weterani wojenni wracający do ojczyzny z pól bitewnych Europy i Pacyfiku, dotknięci zespołem stresu pourazowego, w latach 40. zwanego psychoneurozą lub neuropsychozą. Było ich bardzo wielu. Okaleczeni psychicznie, trafiali na kilka tygodni do wojskowych szpitali psychiatrycznych, gdzie starano się przywrócić ich normalnemu, cywilnemu życiu. Ekipa Hustona postanowiła przyjrzeć się bliżej grupie 75 pacjentów przyjętych do szpitala Edgewood na Long Island.