Kiedy już wydawało się, że w tym roku pogranicza teledysku i filmu muzycznego zostaną zdominowane przez Paula Thomasa Andersona i jego „Animę” (2019), rzuconą przezeń rękawicę podjął Pablo Larraín. Chilijczyk wybrał do swojego tandemu rodaka, Nicolasa Jaara, którego jaskrawe, często agresywne beaty towarzyszą bohaterom „Emy” przez cały seans. Różne style muzyczne i taneczne, a także nadane im znaczenia to jeden z tematów obrazu Larraína. Główni bohaterowie, tancerka i choreograf teatru w Valparaíso, charakteryzowani są przez warstwę audialną filmu. Emę, tytułową bohaterkę, reprezentuje żywiołowy reggaeton, Gastona, jej męża – wystudiowany taniec współczesny. Ten muzyczny rozdźwięk stanowi jednak najmniejszy problem małżeństwa na życiowym zakręcie.

Każdy film w jego reżyserii to wydarzenie: zarówno dla krytyki, która reaguje na premiery licznymi recenzjami, jak i dla publiczności, która potwierdza zainteresowanie wysoką frekwencją. Urodzony w 1981 roku Jan Komasa to twórca, który intensywnie pracował na swoją obecną pozycję. Po „Sali samobójców” (2011), która przyniosła mu szeroką rozpoznawalność, w ciągu niespełna dekady nakręcił aż cztery filmy pełnometrażowe i dwa seriale. Ponadto zgromadził w tym czasie wiele lokalnych i międzynarodowych nagród filmowych, w tym nominację do prawdopodobnie najważniejszej (a na pewno najgłośniejszej) z nich.

„Liberté”, najnowszy film Alberta Serry, tworzy wraz z „Historią mojej śmierci” (2013) i „Śmiercią Ludwika XIV” (2016) nieformalną trylogię, której wspólnym mianownikiem jest wiek XVIII, przywoływany i fetyszyzowany przez Katalończyka na różne sposoby. Serra to bodaj najciekawszy dziś europejski reżyser, który – kontynuując niejako analogiczne poszukiwania Roberta Rosselliniego z późnego etapu jego kariery – proponuje widzom własną wizję kina historycznego, a ściślej: autorską próbę wizualizowania przeszłości. Łączy zaufaną obsadę złożoną z nieprofesjonalnych aktorów z tuzami kina (jak Jean-Pierre Léaud i Helmut Berger); minimalistyczną scenografię z wielką dbałością o kostiumy i makijaż; powolną rejestrację z urodziwymi obrazami wskrzeszanej przeszłości.

W 2017 roku Studio Munka ogłosiło pilotażową wersję programu dla młodych twórców „60 Minut”, a dwa lata później w jego ramach powstała pierwsza para filmów: „Supernova” Bartosza Kruhlika i „Eastern” Piotra Adamskiego. Oba dzieła trwają – wbrew tytułowi projektu – 78 minut, bezpardonowo bawią się gatunkowymi konwencjami, pozwalającymi im na trafny i nieoczywisty portret współczesności, a przede wszystkim objawiają dwóch znakomitych debiutantów. Dzieci „60 Minut” wkroczyły na salę balową polskiego kina niczym Kopciuszek i Jezebel w jednym. „Supernova” otrzymała nagrodę za najlepszy debiut na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, jednak dla równie fascynującego filmu Adamskiego zabrakło miejsca w konkursowej dziewiętnastce. Nie zmienia to faktu, że „Eastern” należy do ścisłej czołówki najciekawszych rodzimych produkcji ostatniego roku.

Jeszcze niedawno problematyka afroamerykańskiej społeczności była domeną pojedynczych reżyserów, ze Spikiem Lee na czele. Dziś trudno nadążyć za kolejnymi twórcami i filmami coraz częściej poruszającymi temat rasizmu i sprzeciwu wobec przemocy, którym przyświeca hasło Black Lives Matter. Za jego pośrednictwem reżyserzy nie tylko wypełniają społeczne białe plamy, ale przede wszystkim odwołują się do dziedzictwa i kulturowej specyfiki czarnej Ameryki, dla której dyskryminacja stanowi ważny element tożsamości zbiorowej.

Amerykański system kategorii wiekowych bywa uważany za mało istotne narzędzie klasyfikacji treści filmowych. Tymczasem pełni on podobną funkcję regulacyjną, co poprzedzający go Kodeks Produkcyjny – stanowi fundament, na którym Hollywood opiera swój wizerunek wytwórcy oraz strażnika odpowiedzialnej formuły kina.