W 2017 roku Studio Munka ogłosiło pilotażową wersję programu dla młodych twórców „60 Minut”, a dwa lata później w jego ramach powstała pierwsza para filmów: „Supernova” Bartosza Kruhlika i „Eastern” Piotra Adamskiego. Oba dzieła trwają – wbrew tytułowi projektu – 78 minut, bezpardonowo bawią się gatunkowymi konwencjami, pozwalającymi im na trafny i nieoczywisty portret współczesności, a przede wszystkim objawiają dwóch znakomitych debiutantów. Dzieci „60 Minut” wkroczyły na salę balową polskiego kina niczym Kopciuszek i Jezebel w jednym. „Supernova” otrzymała nagrodę za najlepszy debiut na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, jednak dla równie fascynującego filmu Adamskiego zabrakło miejsca w konkursowej dziewiętnastce. Nie zmienia to faktu, że „Eastern” należy do ścisłej czołówki najciekawszych rodzimych produkcji ostatniego roku.

Amerykański system kategorii wiekowych bywa uważany za mało istotne narzędzie klasyfikacji treści filmowych. Tymczasem pełni on podobną funkcję regulacyjną, co poprzedzający go Kodeks Produkcyjny – stanowi fundament, na którym Hollywood opiera swój wizerunek wytwórcy oraz strażnika odpowiedzialnej formuły kina.

Jestem wdzięczna Pawłowi Uszyńskiemu za jego polemiczny głos. Kontynuacja tej dyskusji jest dla mnie bardzo ważna i cieszę się, że znalazła wyraz w zaangażowanym tekście.

Podobnie jak sporo moich znajomych-filmowców natknąłem się kilka dni temu w sieci na felieton Jagody Szelc zatytułowany „Proletariat planu”. Usłyszałem wiele pochwał na jego temat, byłem świadkiem licznych ukłonów do ziemi, wyrazów szacunku itd., i muszę szczerze przyznać, że zupełnie się z tymi reakcjami nie zgadzam. Postanowiłem napisać zatem kontrfelieton, w którym jako przedstawiciel jednej z filmowych grup zawodowych uznanych przez Jagodę Szelc za proletariackie samodzielnie zabieram głos i odpowiadam Autorce.

Amerykanin w Paryżu, współwłaściciel muzycznego klubu, kompozytor i lider jazzowego zespołu zabiegający o kontrakt płytowy – Elliot Udo (André Holland) to na pozór typowy bohater dla Damiena Chazelle’a, którego nazwiskiem reklamowany jest „The Eddy”. Serialowi znacznie jednak bliżej do wyczulonego na problemy społeczne wielokulturowego kina Francji niż do wcześniejszych projektów twórcy „Whiplash”.

Nie chcę pisać, podobnie jak nie chcę robić filmu, o pandemii. Wydaje mi się, że aby zrozumieć historię, trzeba kroczyć za nią kilka kroków z tyłu. Czuję też piekielny przesyt z powodu wysypu kwarantannowych relacji. Nikt nie ma jeszcze ciekawych wniosków. Rozumiem potrzebę dokumentowania, jednak nie widzę nic poza nią. Będziemy ślizgać się po temacie epidemii, który zassie wszystkie inne, włącznie z tymi, które lockdown miał szanse otworzyć. Pandemia zostanie, mówiąc chamsko, „użyta”. Nie stać nas jeszcze na refleksję. Kto wie, może już nigdy nie będzie nas stać.