Jeszcze do niedawna nikt o nich nie słyszał, choć zajmują się wszystkim: od preprodukcji, przez produkcję aż po postprodukcję. Nie są producentami, scenarzystami czy reżyserami, a przynajmniej nie tylko nimi. Showrunnerzy, czyli twórcy seriali, podbijają masową wyobraźnię.

Masowy ruch migracyjny w kierunku Europy, który szczególnie przybrał na sile we wrześniu ubiegłego roku, urósł do rangi katastrofy humanitarnej i jednego z największych wyzwań współczesnego świata. Musiał więc doczekać się filmowej reprezentacji. Oczywiste było, że zdarzenia, u których podstaw leżą dramaty setek tysięcy ludzi, a które mogą zmienić oblicze Unii Europejskiej, szybko zyskają zainteresowanie ze strony licznych twórców.

Imponująca muskulatura, poczciwe spojrzenie i spontaniczny, zaraźliwy śmiech. Channing Tatum nie wsławił się rolami mężczyzn o złożonej osobowości. Jest za to znakiem amerykańskiej prostoty i otwartości, pluszową maskotką obsypaną dowodami popularności. Od kiedy w Magic Mike’u rozdarł dla publiczności koszulkę, ucieleśnia bezsłowną radość dawaną kobiecie.

Kalwaria i Alleluja to filmy Fabrice’a Du Welza będące częściami nieukończonej jeszcze trylogii, której motyw przewodni stanowi miłość. To właśnie w jej imię udręczeni i odurzeni bohaterowie popełniają kolejne, coraz straszniejsze zbrodnie. Jak sugerują wyjęte z chrześcijańskiego słownika tytuły, te zachowania noszą znamiona religijnej żarliwości, nawet fanatyzmu. Miłość jest dla postaci Du Welza czymś pokrewnym wierze: radykalnym sposobem na poradzenie sobie z poczuciem pustki.

Edward H. Carr powiedział kiedyś, że historyk selekcjonuje fakty, tak jak wędkarz łowi ryby, po czym zanosi je do domu, gotuje i serwuje w takim sosie, jaki mu najbardziej odpowiada. Innymi słowy, surowe fakty nigdy nie są nam dostępne. Mając przed sobą dowolną propozycję historiograficzną, zawsze powinniśmy wziąć pod uwagę zmienne geograficzne, kulturowe oraz złożone konteksty instytucjonalne i biograficzne, które wpłynęły na jej powstanie.

Jest w ostatnim dziele Akerman to wszystko, co mogłoby pozwolić potraktować go jako modelowy film córki o odchodzeniu matki. A jednak reżyserka otworzyła tytuł znaczącym zaprzeczeniem. Co składa się na tę autorską niepowtarzalność, potwierdzającą, że mamy do czynienia z czym innym niż domowe wideo?