Gdyby ktoś szukał we współczesnym kinie najbardziej skrajnej antytezy slow cinema, ostatnie filmy braci Safdie wyprzedziłyby nawet napakowane akcją widowiska Marvel Cinematic Universe, ustępując chyba jedynie hiperkinetycznemu Mad Max: Na drodze gniewu (2015, G. Miller). Zarówno Good Time (2017), poprzednie dzieło nowojorskich twórców, jak i najnowsze Nieoszlifowane diamenty to filmowe odpowiedniki rollercoastera: intensywne, frenetyczne, obezwładniające tempem i dynamiką narracyjną kroniki losów niepotrafiących się zatrzymać jednostek.

Ośmioro dzieciaków w kolumbijskiej dżungli. Są w różnym wieku, noszą pseudonimy: Rambo, Wolf, Lady czy Boom Boom. To dzieci wojny. Należą do kolejnego pokolenia wychowującego się podczas wewnętrznego konfliktu, który w Kolumbii trwa od 1964 roku. I choć w roku 2016 podpisano rozejm między rządem a lewicowymi partyzantami, do pełnego rozbrojenia wciąż daleko. Ale Monos nie zajmuje się polityką, tylko „nienawistną ósemką”, której mamy okazję przyjrzeć się z bliska już podczas otwierających film ćwiczeń. Ich górską kryjówkę właśnie odwiedził komendant; trenuje ich, zagrzewa do walki, wydaje polecenia. Zostawia im też pod opieką krowę, noszącą imię najsłynniejszej na świecie Kolumbijki. Shakira towarzyszyć będzie jednak dzieciakom krótko, bo zabawy z bronią, tak lubiane przez młodocianych żołnierzy, są niebezpieczne nie tylko dla ludzi. Śmierć zwierzęcia stanie się zaczynem dezintegracji oddziału, wyzwoli strach i podziały, doprowadzi do kolejnych przegrupowań, walk o władzę, dywersji, tragedii… Śledzenie dynamiki tej grupy jest fascynujące. Ale i przerażające.

Ubrania z sieciówek to zmora współczesności. Szybko się niszczą i kurczą w praniu, a ludzie wymieniają je co sezon, produkując kolejne tony odpadów. Georges, protagonista najnowszego filmu Quentina Dupieux, postanawia działać wbrew tym trendom: przemierza cały kraj i wydaje ostatnie oszczędności na używaną skórzaną kurtkę. Choć może się to wydawać absurdalne (i takie zresztą jest), zakup całkowicie zmienia życie mężczyzny: kurtka staje się jego najbliższą przyjaciółką (!) i doradczynią.

Już po raz dziesiąty odbył się we Wrocławiu American Film Festival. Przez sześć dni (od 5 do 11 listopada) w kinie Nowe Horyzonty zaprezentowano w sumie 125 filmów (90 fabuł i 35 dokumentów), podzielonych na 15 sekcji, a uzupełniały je ciekawe wydarzenia towarzyszące: od tradycyjnych sesji Q&A z aktorami, reżyserami i producentami, po pierwszą edycję Silent Disco.

Supernowa to jasny i barwny obiekt powstały na niebie w wyniku eksplozji, który po jakimś czasie staje się niewidoczny. Tytułowa metafora kosmicznego wybuchu wyraźnie jednak kontrastuje z surowym realizmem opowieści Bartosza Kruhlika. Stanowi ona dość ponury obraz tragicznych dla lokalnej społeczności wydarzeń, które nieodwracalnie wpłyną na jej funkcjonowanie. Kosmiczną alegorię można więc raczej odnieść do samej konstrukcji filmu – oto obserwujemy zdarzenia, reakcje, układy i emocje krążące wokół wiejskiej, wydawałoby się prywatnej, katastrofy.

Gdy w 1997 roku Hongkong przechodził z rąk korony brytyjskiej pod rządy niedemokratycznej Chińskiej Republiki Ludowej, jego kinematografia była w poważnym kryzysie. Niespodzianie trudna transformacja stała się zaczynem artystycznego przebudzenia. Najlepiej te pełne niepewności dla mieszkańców Pachnącego Portu czasy uchwycił Fruit Chan, niezależny reżyser z nietypowym dla Hongkongu podejściem do realizacji filmów. Jego pięć dzieł z lat 1997‒2001 proponuje pięć odmiennych spojrzeń na złożoną tożsamość tego miejsca.