Kino współczesne • Ekrany

Kino współczesne

Tracenie krajobrazu

Krajobraz rozumiany jako motyw, tło lub pole symbolicznych znaczeń to coraz częstszy punkt wyjścia do badań nad filmami. Pejzaże antropocenu stają się też intrygującym filtrem w trakcie oglądania propozycji...

„Jak się tam muzyka miele…”. Muzyczna kultura remiksu i nowa chłopomania

Co tak naprawdę słyszymy, kiedy słyszymy muzykę ludową na ścieżkach dźwiękowych filmów takich jak "Chłopi", "Znachor", "Kos" czy serialu "1670"? Obecny zwrot ku historii ludowej i odrodzenie etnicznych brzmień...

Zendaya. Bogini generacji Z Kamil Kalbarczyk Czasem jedno słowo mieści cały gwiazdorski blask. Uczynienie własnego imienia symbolem to nie przywilej bóstw ekranu, lecz tuzów muzyki popularnej, takich jak Prince, Beyoncé czy Cher. Gdy w 2010 roku w głównej roli disnejowskiego sitcomu zadebiutowała niejaka Zendaya – wówczas 14-letnia – posługiwanie się samym tylko imieniem, nawet tak osobliwym, mogło zakrawać na pretensjonalność i dziwaczność. Okazało się jednak prefiguracją jej obecnej renomy, jak gdyby status ikony był jej pisany. Rozbrykany kucyk ze stajni Disney Channel ewoluował w prominentną artystkę i pierwszoligową aktorkę, która stale wznosi się na fali. Dziś Zendaya znaczy supergwiazda.

Kino współczesne Memiarze-krytycy. Alternatywne obiegi filmowych dyskusji Michał Konarski Żarty, zwłaszcza te internetowe, z natury są trudne do opisania i wytłumaczenia. Próby takie, zazwyczaj bardzo słusznie, odbiera się jako faux pas, hermetyczność stanowi bowiem często jedną z warstw ironii. Memujemy współcześnie wszystko: życie codzienne, pracę, politykę, wojnę, kryzysy, nic dziwnego więc, że także kino podlega temu procesowi. Humor obrazkowy i tekstowy bawi, to jasne, ale pozwala również na konfrontację z innym oglądem rzeczywistości bądź daje dostęp do nieznanych dotychczas faktów. W kontekście bezprecedensowej, globalnej gorączki na punkcie „Barbenheimera” warto przyjrzeć się rodzimym wytworom memetycznego strumienia kolektywnej kreatywności.

Kino współczesne Kino zainfekowane Klara Cykorz, Aleksander Kmak, Klaudia Rachubińska W potocznym ujęciu „chory film” to taki, który przekracza granice wrażliwości widzów, narusza ich poczucie dobrego smaku, wytrąca z nawykowego myślenia o moralności. Zamiast jednak zatrzymywać się na poziomie oceny etyczno-estetycznej, warto potraktować tę metaforę na poważnie i przyjrzeć się temu, co można rozumieć jako chorobę filmu. Gdzie poza fabułą mogą sytuować się filmowe choroby? Czy istnieją twórcy, tendencje, gatunki, które mają predylekcję do określonych chorób? Czy od chorego filmu można się czymś zarazić? O tych tematach rozmawiają Klara Cykorz, Aleksander Kmak oraz Klaudia Rachubińska.

Kino współczesne Nie umówię się z Tobą do kina. Bariery w dostępie do filmu Julia Bachman Coraz częściej o niepełnosprawności mówi się w kontekście tzw. bioróżnorodności. To pojęcie buntuje się przeciwko stereotypowym podziałom na to, co mieści się w normie, i to, co poza nią wykracza. „Niepełnosprawność” jako słowo wrzuca do jednego worka ludzi zupełnie do siebie niepodobnych, choć łączy ich jedno – kondycja społeczna i kulturowa, która sprawia, że wielu miłośników kina nie ma do niego dostępu.

#mniebawi: wypiski z propedeutyki żartu Klaudia Rachubińska Jak odnieść sukces, opowiadając jeden żart przez 74 minuty, komu nie wysyłać kwestionariuszy satysfakcji konsumenta, jak strollować 30 milionów użytkowników Twittera (i kilka gremiów przyznających nagrody filmowe) oraz kto – lub co – decyduje o tym, że coś jest śmieszne. W rolach głównych: memy, króliki, historia sztuki, stand-up, Twitter, hiperbola, Conspiracy Keanu, forum dla pacjentów onkologicznych, Tadeusz Drozda.