Sirât Nad bezkresem czerwonego piachu górują kilkunastometrowe piramidy zakurzonych głośników. Z labiryntu sprzętu i plątaniny kabli wyłaniają się kolejne ręce, w końcu ktoś wpina do gniazda ostatni przewód, a w ziemię z całej siły uderza grom maszynowego bitu. Teraz kamera zabiera nas w sam środek imprezy: spaleni słońcem wagabundy bujają się pod dyktando muzyki, a ich zlepione w anonimową masę ciała zaczynają pulsować od jednostajnych uderzeń basu. Hipnotyczne dzieło Olivera Laxe’a to najgorętszy rave sezonu i zarazem madmaxowa przejażdżka wzdłuż krainy zbolałych i pragnących odpoczynku dusz. Od takiego kina pękają bębenki, z ciała ulatuje świadomość, a nogi same rwą się do rytualnego tańca oczyszczenia.
Odkrycia Czy maszyny śnią o śmierci? Sztuczna inteligencja nie cieszy się dziś najlepszą opinią w kontekście swojej relacji z kinem. Choć bywa wykorzystywana jako użyteczne narzędzie – jak w przypadku dopracowania brzmienia węgierskich kwestii dialogowych w "Brutaliście" (2024, B. Corbet) – została przyjęta chłodno, a wręcz kasandrycznie. Z kolei bezsensowny zalew obrazków stylizowanych na filmy studia Ghibli, jaki zdominował przez chwilę social media, tylko strywializował pogłębiającą się przecież więź kina i AI. W czasach, kiedy cyfrowe algorytmy coraz śmielej wkraczają w obszary zarezerwowane dotychczas dla ludzkiej kreatywności i sprawczości, film "Czy maszyny śnią o śmierci?" jest świeżym głosem w dyskusji o granicach sztuki i technologii, rzeczywistości i fikcji.
La Chimera Podróżując przez zimową Toskanię, Arthur śni o Beniaminie, która odeszła wraz ze słonecznymi wspomnieniami. Sen zostaje przerwany przez konduktora, a ulotne obrazy ustępują rzeczywistości. W twarzy jednej ze współpasażerek mężczyzna dostrzega podobieństwo do profili uwiecznianych na etruskich wazach. Być może Arthur był archeologiem i wydobywał podobne naczynia spod ziemi? Teraz do grobowców włamuje się głównie w poszukiwaniu guza od nadgorliwych karabinierów.