Kino współczesne • Ekrany

Kino współczesne

Kino (dla) zwierząt

Pole sztuk wizualnych często charakteryzuje się dość naiwnym stosunkiem do kina. Są jednak obszary, w których prace artystów nie tylko stają się poligonem filmowego języka, ale i filmowym sumieniem.

Łyżką w ekran. Kino kultowe wczoraj i dziś

Wyświetlany w niektórych amerykańskich kinach bez przerwy od ponad 40 lat Rocky Horror Picture Show do dziś jest określany mianem „najbardziej kultowego filmu w historii”. Miłośnicy musicalu przychodzą na...

„Wyrobionego widza nie da się oszukać” Małgorzata Steciak Pozwalamy sobie także na błędy. Niejednokrotnie zostałem uwiedziony wizją jakiegoś reżysera, a potem okazywało się, że naszego zachwytu nie podzielała publiczność. Tak było w przypadku Mistrza (2012, P.T. Anderson), bardzo dobrze ocenianego przez krytyków, prezentowanego w konkursie głównym w Wenecji. Ten tytuł miał wszystko, co jest potrzebne filmowi niezależnemu, by odnieść sukces. A jednak nie udało się zachęcić widzów, by obejrzeli ten świetny, moim zdaniem, film z Joaquinem Phoenixem i Philipem Seymourem Hoffmanem. Skończyło się na rozczarowującym wyniku 40 tysięcy widzów.

Kino współczesne Jakub Gierszał: ucieleśnienie myśli Ewa Szponar Chociaż stał się ikoną burzliwej młodości, nie zabiega o popularność nastoletnich fanów. Mimo że uroda predysponuje go do emploi amanta, rzadko wybiera role romantycznych kochanków. Grywa pod dyktando realizmu, utożsamiając się z postacią aż po fizyczną metamorfozę, a jednocześnie odnajduje się w postdramatycznej konwencji, ucieleśniając myśli i stany emocjonalne, performując nieciągłość tożsamości. Samoświadomy, na wskroś współczesny i kosmopolityczny.

Kino współczesne W cyfrowym zwierciadle. CGI i postludzkie widma Kamil Kalbarczyk Zespolenie ludzkiego i nieludzkiego więzami technologii kieruje posthumanizm w stronę transhumanizmu. Dyskurs ten opiera się na założeniu, że człowiek jako gatunek dzięki scaleniu z techniką osiągnie wyższy stopień rozwoju zarówno w zakresie duchowym, jak i fizycznym, a w dalszej perspektywie także nieśmiertelność.

Kino współczesne „Nie mam zamiaru już niczego udawać”. wywiad z Jagodą Szelc Redakcja "EKRANów" Faktycznie Wieża... jest protest songiem. W skali mikro opowiada o kryzysie rodziny, jednak w skali makro to historia o obsesji kontroli: codziennej pogoni, postrzeganiu ambicji jako wartości pozytywnej, a także przekonaniu, że miłość można posiadać na własność.

Bez Happy Endu Sebastian Smoliński Najnowszy film Michaela Hanekego to doskonały przewodnik po jego twórczości. Ulubione motywy reżysera (przeklęta rodzina w roli zbiorowego bohatera, krytyka nowych mediów i badanie kondycji zachodniej Europy) mieszają się w nim, balansując na granicy pastiszu i parodii. Czy tragikomedia nestora współczesnego kina europejskiego mówi nam o artyście coś, czego wcześniej nie wiedzieliśmy?