Kino współczesne • Ekrany

Kino współczesne

„Wyrobionego widza nie da się oszukać”

Pozwalamy sobie także na błędy. Niejednokrotnie zostałem uwiedziony wizją jakiegoś reżysera, a potem okazywało się, że naszego zachwytu nie podzielała publiczność. Tak było w przypadku Mistrza (2012, P.T. Anderson),...

Jakub Gierszał: ucieleśnienie myśli

Chociaż stał się ikoną burzliwej młodości, nie zabiega o popularność nastoletnich fanów. Mimo że uroda predysponuje go do emploi amanta, rzadko wybiera role romantycznych kochanków. Grywa pod dyktando realizmu,...

W cyfrowym zwierciadle. CGI i postludzkie widma Kamil Kalbarczyk Zespolenie ludzkiego i nieludzkiego więzami technologii kieruje posthumanizm w stronę transhumanizmu. Dyskurs ten opiera się na założeniu, że człowiek jako gatunek dzięki scaleniu z techniką osiągnie wyższy stopień rozwoju zarówno w zakresie duchowym, jak i fizycznym, a w dalszej perspektywie także nieśmiertelność.

Kino współczesne „Nie mam zamiaru już niczego udawać”. wywiad z Jagodą Szelc Redakcja "EKRANów" Faktycznie Wieża... jest protest songiem. W skali mikro opowiada o kryzysie rodziny, jednak w skali makro to historia o obsesji kontroli: codziennej pogoni, postrzeganiu ambicji jako wartości pozytywnej, a także przekonaniu, że miłość można posiadać na własność.

Kino współczesne Bez Happy Endu Sebastian Smoliński Najnowszy film Michaela Hanekego to doskonały przewodnik po jego twórczości. Ulubione motywy reżysera (przeklęta rodzina w roli zbiorowego bohatera, krytyka nowych mediów i badanie kondycji zachodniej Europy) mieszają się w nim, balansując na granicy pastiszu i parodii. Czy tragikomedia nestora współczesnego kina europejskiego mówi nam o artyście coś, czego wcześniej nie wiedzieliśmy?

Kino współczesne Cillian Murphy. Androgyn z zielonych wzgórz Joanna Łuniewicz Cillian Murphy, nagrobny anioł z czarno-białej fotografii, wydaje się skazany na role bohaterów emocjonalnie zaburzonych, pozbawionych uczuć lub przeciwnie – uginających się pod ich nadmiarem, w swoisty sposób wybrakowanych.

Miłość w czasach posthumanizmu Magdalena Podsiadło Wiek XX jedynie pogłębił podziały na to, co „jeszcze-nie-dość-ludzkie” i człowiecze, naturę i kulturę czy ciało i intelekt. W opartej na binarnych opozycjach rzeczywistości głównym celem filmowych hybryd jest albo socjalizacja zawartego w nich nieludzkiego pierwiastka ku chwale humanitas, albo rychła śmierć z ręki człowieka.