Pocałunki pod szczególnym nadzorem Pierwsze i ostatnie, zmysłowe i niewinne, namiętne i oziębłe, mordercze i zbawienne… Ekranowe pocałunki, niemal tak stare jak kino, od zawsze fascynują, a gdy są udane i pamiętne – angażują wzmożone emocje widzów, których niepoślednią część stanowili stróże moralności. Ich niespokojne drżenie pomieszane ze świętym oburzeniem sprawiło, że większość kinematografii światowych było bądź jest objętych regulacjami związanymi także z całowaniem na ekranie. Najsłynniejsza z nich to amerykański kodeks Haysa, którego twórcy poddali całowanie namysłowi skutkującemu kilkoma przepisami, zarówno mniej, jak i bardziej szczegółowymi.
Historia kina Kino jako broń. Art Theatre Guild i japońskie kino niezależne Przełom lat 50. i 60. uznawany jest za okres gwałtownych przemian zachodzących w kulturze japońskiej, związanych nie tylko z narastającą falą protestów studenckich oraz ukształtowaniem się ruchów kontestacyjnych, ale również z odrodzeniem awangardy (angura) w sztukach wizualnych. Jej przedstawiciele – Jūrō Kara czy Shūji Terayama – wyróżniali się politycznym zaangażowaniem, sprzeciwem wobec dominującej ideologii oraz pragnieniem stworzenia nowego języka artystycznego. Wszyscy współpracowali z ATG, czyli Art Theatre Guild (Āto Shiātā Girudo) – małą spółką, która najpierw zajmowała się wyłącznie dystrybucją i organizacją pokazów filmowych, a z upływem czasu zaangażowała się w produkcję.
Wajdowski filosemityzm Filmy Andrzeja Wajdy, bogate pod względem historycznym i stylistycznym, to dla amerykańskich studentów lektura obowiązkowa. Analizuję je – zwłaszcza "Popiół i diament" – regularnie na zajęciach na Uniwersytecie Columbia i to nie tylko w ramach kursu poświęconego kinu polskiemu. Gdy w 1981 roku "Człowiek z żelaza" zdobył Złotą Palmę na festiwalu w Cannes, Wajda był już doceniany jako jeden z najbardziej angażujących wizualnie, politycznie i moralnie filmowców na świecie. Gdy przeprowadzałam wywiady z amerykańskimi twórcami pokroju Francisa Forda Coppoli i Martina Scorsesego, nie tylko wyrażali oni swój podziw dla Wajdy, lecz także przyznawali się do znaczącego wpływu, jaki wywarły na nich jego filmy.