Historia kina • Ekrany

Historia kina

Disney Europy Wschodniej

Jiříego Trnkę (1912–1969) okrzyknięto „Disneyem Wschodu”, gdyż po wojnie był najpoważniejszą konkurencją dla amerykańskiego potentata animacji. Dzieła studia Trnki całkowicie odbiegały jednak od disnejowskich kanonów. Łączyło je podejmowanie tematów...

Umetsugu Inoue. Człowiek orkiestra japońskiego kina

Jedną z głównych atrakcji tegorocznej edycji InlanDimensions International Arts Festival będzie miniretrospektywa filmów Umetsugu Inoue. „Kogo?” – zapewne zapyta większość czytających to zdanie osób. I nie będzie to powód...

Pęknięcie. Symfonia filmowa w sześciu częściach Maciej Kędziora „Dorobek krótkiego życia Andrzeja Munka jest niewielki ilościowo, ale stanowi w naszej sztuce filmowej całą epokę”. Tymi słowami w wydaniu 39/1961 Polskiej Kroniki Filmowej żegnano tragicznie zmarłego reżysera, który swoimi czterema fabułami, a także dorobkiem dokumentalnym odmienił obraz rodzimej kinematografii. Setna rocznica urodzin artysty to dobra okazja do ponownego wglądu w jego karierę, ujawniającego, jak to, co pęknięte i rozdarte przez tragiczną śmierć w wyniku wypadku samochodowego, układa się w całość kinowego dziedzictwa Munka. A ponadto do próby odpowiedzi na pytanie, jaka była owa epoka, o której głos Włodzimierza Kmicika mówił w kronice.

Historia kina Giuseppe De Santis i komunistyczny wariant neorealizmu Alicja Helman Twórczość Giuseppe De Santisa nierozerwalnie wiąże się z neorealizmem. Formacja ta dominowała w drugiej połowie lat 40. w życiu intelektualnym i kulturze Włoch, zrewolucjonizowała oblicze kinematografii tego kraju i ogarnęła swoimi wpływami kino światowe. Rozwój i ekspansja neorealizmu oznaczają głębokie przemiany w świadomości filmowej lat 40. i 50.

Historia kina John Williams: Klasyka po tuningu Iwona Sowińska John Williams bywa porównywany do wielkiego kompozytora epoki baroku – Georga Friedricha Händla. W Londynie, w którym spędził prawie pół wieku, Händel zaskarbił sobie powszechny podziw i zyskał status celebryty. To u niego zamawiano utwory mające uświetnić ceremonie dworskie i plenerowe, gromadzące wielotysięczną publiczność. Wszyscy znają co najmniej jeden z nich: po drobnych retuszach jego Hymn koronacyjny stał się oficjalnym hymnem Champions League. Podobnie Williams – w ciągu minionych 30 lat brał udział w dziesiątkach podniosłych ceremonii jako kompozytor, dyrygent, aranżer, a nade wszystko ikona muzyki amerykańskiej.

Historia kina Poza czernią i bielą. Filmowi szachiści Andrzej Gryz Gdy Gilbert Keith Chesterton pisał: „poeci nie stają się wariatami, a szachiści – owszem”, zwracał uwagę na schorzenie racjonalności i analityczną skazę współczesnego człowieka. Autor Heretyków ostrzegał przed konsekwencjami zastąpienia tego, co niewyrażalne, beznamiętnym językiem matematyki. Przedstawiciele X muzy w swoisty sposób rozwijają tę optykę.

Montażyst(k)a. Autor, montaż i płeć Monika Talarczyk Choć montaż uważa się za podstawowy środek wyrazu w filmie, jest pracą, której nie widać. Montażyst(k)a nie należy do głównej trójki realizatorskiej, na którą składają się reżyser, autor zdjęć i kierownik produkcji, ale jej wkład w ostateczny kształt dzieła bywa większy, niż się wydaje. W połączeniu z warunkami pracy – gościnnie na planie, w ścisłej współpracy z reżyserem, jednak poza polem widzenia pozostałych członków ekipy – jej obecność bywa równie niezauważalna, co efekt pracy. Także feminizacja tego zawodu skłania do przemyślenia pozycji kobiet w kulturze produkcji i wskazania nie tylko technicznych przełomów w edycji filmowego materiału.