Historia kina • Ekrany

Historia kina

Konsumpcja piękna i rekwizyty personalne

„Są scenografowie, których określamy mianem prawdziwych artystów, innych z kolei nazywamy bardzo dobrymi rzemieślnikami – bardziej odtwarzającymi niż kreującymi filmową rzeczywistość. (…) Jednak uważam, że w dalszym ciągu należy...

Kino niepokoju. João César Monteiro

„Już to kiedyś powiedziałem i powtórzę jeszcze raz: João César Monteiro, zarówno jako człowiek, jak i twórca, był wśród portugalskich, a nawet światowych filmowców przypadkiem wyjątkowym. Kontrolującym się schizofrenikiem,...

Obsesje outsidera. Kino Nicolasa Roega Paweł Biliński Jeśliby szukać w historii brytyjskiej kinematografii filmowca, który w sposób szczególny wymykał się klasyfikacjom, wybór niechybnie padłby na Nicolasa Roega. Jego filmy niejednokrotnie odrzucano jako „dziwne”, „chore” lub zbyt eklektyczne i prowokujące. Dziś obchodzący właśnie 90. urodziny reżyser cieszy się pozycją jednego z najwybitniejszych wizjonerów kina, zaś jego mniej znane dzieła domagają się ponownego odkrycia.

Historia kina Tony Palmer. Pan od rocka Barbara Szczekała Tony Palmer będzie gościem 24. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Etiuda & Anima w Krakowie (21–26 listopada), gdzie zaprezentowana zostanie retrospektywa jego twórczości.

Historia kina Aktorzy psychologiczni. Trzy interpretacje Systemu Kamila Kołacz Marlon Brando, Robert De Niro, Robert Duvall – te nazwiska silnie kojarzą się z amerykańską szkołą psychologicznego aktorstwa. Liczne opracowania sugerują, jakoby legendarni aktorzy w swojej pracy nad rolą filmową stosowali osławioną Metodę, przypisując w ten sposób spore zasługi charyzmatycznemu guru sztuki aktorskiej, Lee Strasbergowi. Mało kto ma świadomość, że żaden z tych gwiazdorów tak naprawdę nigdy nie był adeptem Metody.

Historia kina Rozstrzelania Wróblewskiego i Wajdy Tadeusz Lubelski Poznali się pod koniec 1946 roku w Krakowie, gdzie obaj studiowali w Akademii Sztuk Pięknych. Obok imienia łączyło ich coś jeszcze: świadomość własnego talentu, który – w ich ówczesnym mniemaniu – miał się spełnić w twórczości malarskiej, oraz wojenne przeżycie śmierci ojca.

Back to Black Joanna Łuniewicz „Nawet w żałobie jest elegancka” – mówią adoratorzy o Coco Chanel opłakującej śmierć kochanka (Chanel i Strawiński, 2009, J. Kounen). Zanim francuska projektantka zapoczątkowała rewolucję, promując małą czarną sukienkę, kolor ten był zaprzeczeniem powabu i szyku. Jednolita czerń, tak jak szeleszcząca gruba tafta o ledwie dostrzegalnym połysku, sięgające kolan welony czy biżuteria z onyksu, należała do rekwizytorni tajemniczej krainy wdów, leżącej gdzieś pomiędzy cmentarnym murem a jednoosobowym łóżkiem, przy którym stała fotografia opasana czarną wstążką.