Relikt Relikt to pełnometrażowy debiut japońsko‑australijskiej scenarzystki i reżyserki Natalie Eriki James, będący pokłosiem jej wcześniejszego dorobku. Już jej filmy krótkometrażowe – między innymi Creswick (2017) i Drum Wave (2018) – zapowiadały, że bliska jest jej estetyka horroru psychologicznego, którego protagonistkami będą zmagające się z własnymi lękami kobiety.
Odkrycia Zło nie istnieje Chwalenie reżysera za „twórczą odwagę” to przeważnie recenzencka klisza, gładką frazą przykrywająca kabotyńską dezynwolturę czy wykalkulowaną prowokację twórcy. Istnieją jednak przypadki, w których jest ona uzasadniona, a robienie filmów wymaga prawdziwej – a nie tylko „artystycznej” – odwagi. Reprezentują ją niepokorni filmowcy z Iranu, ryzykujący swoimi podstawowymi swobodami obywatelskimi – prawem wypowiedzi, możliwością podróżowania, a nawet fizyczną wolnością. Normą są dla nich utrudnienia w realizacji kolejnych dzieł oraz zakazy wyświetlania tych, które już udało się stworzyć – z tego powodu z kraju wyjechali nękani przez służby państwowe Mohsen Makhmalbaf i Bahman Ghobadi, a z aresztem domowym i zakazami podróży mierzy się ciągle Jafar Panahi.
Ema Kiedy już wydawało się, że w tym roku pogranicza teledysku i filmu muzycznego zostaną zdominowane przez Paula Thomasa Andersona i jego "Animę" (2019), rzuconą przezeń rękawicę podjął Pablo Larraín. Chilijczyk wybrał do swojego tandemu rodaka, Nicolasa Jaara, którego jaskrawe, często agresywne beaty towarzyszą bohaterom "Emy" przez cały seans. Różne style muzyczne i taneczne, a także nadane im znaczenia to jeden z tematów obrazu Larraína. Główni bohaterowie, tancerka i choreograf teatru w Valparaíso, charakteryzowani są przez warstwę audialną filmu. Emę, tytułową bohaterkę, reprezentuje żywiołowy reggaeton, Gastona, jej męża – wystudiowany taniec współczesny. Ten muzyczny rozdźwięk stanowi jednak najmniejszy problem małżeństwa na życiowym zakręcie.