Edukacja filmowa jeszcze nigdy nie była tak wszechobecna i różnorodna, rozwijana zarówno w oddolnych inicjatywach, jak i dofinansowywanych przez państwo działaniach. Piszemy o edukacji, gdyż wierzymy w jej wagę, ale też dostrzegamy wyzwania stojące przed edukatorami i różnorodne dyskursy oraz interesy, w które uwikłane jest kształcenie filmowe.

Klasyczne już rozróżnienie mówi o trzech rodzajach kształcenia audiowizualnych kompetencji, które znalazły swoje odzwierciedlenie także w niniejszym numerze „Ekranów” – edukacji do filmu, edukacji poprzez film, a także edukacji o filmie. Ich dopełnieniem jest oczywiście uniwersytecka edukacja filmoznawcza – to jednak osobny i ważny dla nas temat, który już w przyszłości będziemy chcieli podjąć niezależnie od opisywanych w tym numerze zjawisk i procesów.

Edukacja stanowi jeden z filarów szeroko pojętej kultury filmowej. Drugim z nich – przynajmniej w warunkach europejskich – jest państwowe prawodawstwo wspierające produkcję audiowizualną. W tym względzie ostatnie tygodnie przyniosły prawdziwą rewolucję w polskiej kinematografii, jaką jest uchwalona w pierwszej połowie listopada ustawa umożliwiająca zwrot części poniesionych kosztów działającym w Polsce producentom. By tak ważna zmiana nie przeszła niezauważona, nie tylko przybliżamy ją za pomocą pogłębionego artykułu pióra Marcina Adamczaka, ale także dzięki korespondencji z badaczami ze stosujących podobne rozwiązania Węgier i Czech oraz rozmowie z wiceministrem kultury i dziedzictwa narodowego Pawłem Lewandowskim.