Dlaczego „przemoc kina”, a nie „filmowa przemoc” lub „przemoc i film”? Choć temat ekranowej agresji wydaje się opracowany i zgłębiony, instytucja kina jest przemocowa także w mniej oczywisty sposób. Celem niniejszego numeru „Ekranów” jest nieco inne spojrzenie na film jako nośnik przemocy. W równym stopniu, co krew na ekranie, kanonada ciosów czy choreografia bijatyk, interesuje nas złożony proces produkcji filmu, który tworzy lub podtrzymuje społeczne nierówności. Obserwując to, co dzieje się po drugiej stronie kamery, staramy się przedstawić mechanizmy tworzenia i umacniania się stereotypów, a mówiąc najogólniej – różnych przejawów przemocy symbolicznej. Wieloznaczność owej symboliczności, w przeciwieństwie do brutalnej ekranowej dosłowności, wiedzie nas do analizowania mniej lub bardziej subtelnych przejawów dyskryminacji: seksizmu, rasizmu, klasizmu i kolonializmu, które bynajmniej nie szkodzą kinu, jakie znamy. Wręcz przeciwnie – umożliwiają jego funkcjonowanie. Kapitalizm fabryki snów nieustannie udowadnia, że krytykę potrafi zamienić w autoafirmację. Przemoc instytucji kina – ta nieoczywista i mniej widzialna – składa się z takich paradoksów: zmiennych wzorców męskości, które agresją dowodzą własnej kruchości, systemu kategorii wiekowych, w którym rzekoma troska o moralność jest narzędziem kontroli rynku, czy międzynarodowej współpracy koproducenckiej umacniającej neokolonialne podziały.