Dzieło to składa się z trzech autonomicznych historii, które orbitują wokół tytułowych motywów: przypadku i wyobraźni. Hamaguchi znów umieszcza bohaterów w zamkniętych przestrzeniach, filmuje ich długie rozmowy w planach średnich i skupia się na podskórnie pulsującym napięciu, które wynika z kumulacji sprzecznych emocji, erotycznego pobudzenia albo odsłaniania sekretów z przeszłości. Reżyser potwierdza wielki talent do tworzenia dialogów – dyskusje między postaciami brzmią naturalnie, a przy tym momentalnie angażują uwagę i przekazują nieoczywiste prawdy o relacjach międzyludzkich, goryczy niespełnienia czy roli niewytłumaczalnych zbiegów okoliczności w naszym życiu.