Wiele się zmieniło od dnia, w którym narodził się pomysł tego filmu. Pierwotne założenie było proste – krótka animacja, trwająca od kilku do kilkunastu minut. Z czasem jednak wszystko uległo daleko idącym przeobrażeniom, na horyzoncie pojawiły się nowe postaci, motywy i tematy. W rezultacie Mariusz Wilczyński, światowej sławy artysta z obszernym dorobkiem, zaliczany do najwybitniejszych współczesnych twórców animacji artystycznej, jedną czwartą swojego życia poświęcił pracy nad pełnometrażowym debiutem. Dokładnie 14 lat minęło od pierwszej do ostatniej narysowanej przez niego kreski filmu, którym chciał domknąć ważny etap w życiu osobistym.

Kultywowanie tradycji, poszukiwanie nowej formuły, zabieranie głosu w dyskusji na temat możliwości społecznego zaangażowania sztuki. O kierunkach rozwoju Aardman Animations z NEILEM PYMEREM – dyrektorem kreatywnym innowacyjnego działu interaktywnego w brytyjskiej wytwórni filmów animowanych – rozmawia MATEUSZ DEMSKI.

ortret kobiety w ogniu to dzieło szczególnej urody. Celebruje kunsztowną strukturę dramatu kostiumowego, a przy tym odświeża zużytą dla niektórych konwencję melodramatu, która obarczona jest łatką infantylnego, tandetnego i wysoce emocjonalnego gatunku. Céline Sciamma, jedna z najbardziej przenikliwych rzeczniczek młodych kobiet (Chłopczyca [2011], Dziewczyna z bandy [2014]), po raz pierwszy wychodzi poza ramy współczesności. Tym razem namysł nad kobiecością i seksualnością, towarzyszący reżyserce od początku kariery, został osadzony w odległym zakątku XVIII-wiecznej Bretanii, w czasach, kiedy hierarchizacja relacji społecznych wynikała z twardych płciowych podziałów, a kobiety skrycie pragnęły emancypacji.

Kamera Łukasza Żala, niczym wyborne pióro Dowłatowa, prowadzi opowieść w sposób bardzo subiektywny – pozostaje maksymalnie blisko tytułowego bohatera, plącząc się między nogami i chwytając na gorąco żywioł jego codzienności.

Nie sposób oddzielić twórczości Spike’a Lee od towarzyszących jej kontekstów. Składają się na nie kontrowersje związane z publicznymi wypowiedziami, zaangażowanie w politykę, popkulturowe nawiązania… Na dobrą sprawę od samego początku jego filmy stanowiły sumienną diagnozę społeczności czarnych Amerykanów, których ekranowy wizerunek był przez kino hollywoodzkie długo wypaczany.