Relikt to pełnometrażowy debiut japońsko‑australijskiej scenarzystki i reżyserki Natalie Eriki James, będący pokłosiem jej wcześniejszego dorobku. Już jej filmy krótkometrażowe – między innymi Creswick (2017) i Drum Wave (2018) – zapowiadały, że bliska jest jej estetyka horroru psychologicznego, którego protagonistkami będą zmagające się z własnymi lękami kobiety.

Każdy film w jego reżyserii to wydarzenie: zarówno dla krytyki, która reaguje na premiery licznymi recenzjami, jak i dla publiczności, która potwierdza zainteresowanie wysoką frekwencją. Urodzony w 1981 roku Jan Komasa to twórca, który intensywnie pracował na swoją obecną pozycję. Po „Sali samobójców” (2011), która przyniosła mu szeroką rozpoznawalność, w ciągu niespełna dekady nakręcił aż cztery filmy pełnometrażowe i dwa seriale. Ponadto zgromadził w tym czasie wiele lokalnych i międzynarodowych nagród filmowych, w tym nominację do prawdopodobnie najważniejszej (a na pewno najgłośniejszej) z nich.

Ubrania z sieciówek to zmora współczesności. Szybko się niszczą i kurczą w praniu, a ludzie wymieniają je co sezon, produkując kolejne tony odpadów. Georges, protagonista najnowszego filmu Quentina Dupieux, postanawia działać wbrew tym trendom: przemierza cały kraj i wydaje ostatnie oszczędności na używaną skórzaną kurtkę. Choć może się to wydawać absurdalne (i takie zresztą jest), zakup całkowicie zmienia życie mężczyzny: kurtka staje się jego najbliższą przyjaciółką (!) i doradczynią.

Surrealizm, animacja, groteska, makabra – nazwisko Jana Švankmajera budzi wiele skojarzeń. Jest artystą wszechstronnym, autorem rzeźb, kolaży, grafik i obrazów, a także pism i wierszy, jednak prawdopodobnie to działalność na polu kina przyniosła mu największą rozpoznawalność. Filmy realizuje z przerwami od 1964 roku, przez cały ten czas pozostając twórcą konsekwentnym, który wypracował swój autorski styl oraz własną wizję człowieczeństwa i świata.

Ostatnie dokonanie czeskiego surrealisty prawdopodobnie podzieli nawet wiernych admiratorów jego twórczości. Jedni mogą stwierdzić, że Švankmajer pod względem artystycznym się wyczerpał, inni zaś uznają „Owada” za przewidywalne, ale właściwe podsumowanie wieloletniej autorskiej działalności.