Wiek XX jedynie pogłębił podziały na to, co „jeszcze-nie-dość-ludzkie” i człowiecze, naturę i kulturę czy ciało i intelekt. W opartej na binarnych opozycjach rzeczywistości głównym celem filmowych hybryd jest albo socjalizacja zawartego w nich nieludzkiego pierwiastka ku chwale humanitas, albo rychła śmierć z ręki człowieka.

Kolejne filmy Wojciecha Smarzowskiego stają się pasem transmisyjnym polskości: nowoczesnej w wyrazie, ale tradycyjnej w treści. Odwołanie do rozpoznawalnych mitologii i schematów oraz determinacja, z jaką reżyser eksploruje krąg przeklętych polskich tematów, oddały mu rząd dusz nad współczesną publicznością.