Gdyby ktoś szukał we współczesnym kinie najbardziej skrajnej antytezy slow cinema, ostatnie filmy braci Safdie wyprzedziłyby nawet napakowane akcją widowiska Marvel Cinematic Universe, ustępując chyba jedynie hiperkinetycznemu Mad Max: Na drodze gniewu (2015, G. Miller). Zarówno Good Time (2017), poprzednie dzieło nowojorskich twórców, jak i najnowsze Nieoszlifowane diamenty to filmowe odpowiedniki rollercoastera: intensywne, frenetyczne, obezwładniające tempem i dynamiką narracyjną kroniki losów niepotrafiących się zatrzymać jednostek.