Wystarczy kilka pierwszych minut „Cichej nocy”, by zorientować się, że fabuła pełnometrażowego debiutu Piotra Domalewskiego stanie w wyraźnym kontraście do jego tytułu – noc nie będzie ani cicha, ani przyjemna, ani urokliwie śnieżna, niewiele będzie miała wspólnego z atmosferą rodzinnego święta. Już ta nazewnicza taktyka zbliża film Domalewskiego do wybitnego „Wesela” Wojciecha Smarzowskiego. Podobieństw z każdą minutą będzie zresztą coraz więcej.

Siła Ptaków… polega w dużej mierze właśnie na tym, że wszystkie związane z traumą emocje reprezentowane są przez kadrowanie i kolorystykę, lecz nigdy nie zostają wyrażone wprost. Krauzowie cały czas przypominają jednak, że ofiarami ludobójstwa zawsze są nie tylko zabici, ale też ocaleni.

Nadchodząca zagłada, której Rosa nie pokazuje, zniszczy nie tylko życiorysy i budynki, odbije się też na konwencji filmu, przekreśli sens magicznego realizmu – gdy zabraknie Róży, kamienica straci bowiem swoje serce.